เธอเผยว่าด้วยความที่เคยป่วยมาก่อน ดิฉันจึงรู้ดีว่าคนไข้ต้องการอะไรจากหมอและพยาบาลบ้าง ฉะนั้น พอดิฉันหายและเข้ามาช่วยงานในโรงพยาบาล ดิฉันเลยมีโอกาสได้ให้ในสิ่งที่คนไข้ต้องการ ความจริงแล้วคนไข้ไม่ต้องการอะไรมากหรอกค่ะ แค่เรายิ้มให้เขา ปลอบขวัญ ให้กำลังใจเขาให้ลุกขึ้นมาสู้กับโรคจนหายและกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมก็พอแล้ว แม้บางทีเราจะรู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ คนป่วยบางคนจะไม่มีวันหาย แต่กำลังใจก็ช่วยลดทอนความเจ็บปวดของเขาลงได้ ดิฉันคิดว่า โรคภัยไข้เจ็บเป็นเหมือนเงาที่จะติดตามตัวเราไปตลอดชีวิต ไม่อาจแยกจากเราได้ ดังนั้นแทนที่จะกลัว เราจึงควรหันมาดูแลสุขภาพให้ดี ไม่ให้เงานั้นมาเบียดบังเรามากจะดีกว่า บางคนพอรู้ตัวว่าเป็นโรคร้ายก็หงายตึง กลัวตาย ดิฉันอยากบอกว่า อย่าไปกลัวเลย คนเราเกิดมาต้องตายทุกคน แต่จะทำยังไงให้ร่างกายได้รับผลกระทบน้อยที่สุดดีกว่า

บางคนเป็นโรคเบาหวาน แต่ถ้ากินยาตามหมอสั่งก็อยู่ได้นานถึงยี่สิบปี บางคนเป็นมะเร็ง หมอวินิจฉัยว่าจะอยู่ได้อีกสามเดือนเท่านั้น แต่ถ้าเขาดูแลตัวเองดีและมีกำลังใจดีก็สามารถอยู่ได้อีกเป็นสิบปีก็มี ดังนั้นจำไว้นะคะ หมอไม่ใช่ผู้ลิขิตชีวิตเรา คนที่กำหนดชีวิตเราได้คือตัวของเราเอง ในเมื่อเรายังมีชีวิตอยู่ ก็ต้องอยู่ให้มีความสุขค่ะ ทุกวันนี้ต่อให้เป็นโรคอะไร ดิฉันก็ไม่กลัวทั้งนั้น แต่จะมุ่งมั่นรักษาและดูแลตัวเองให้ดี สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าดีหรือร้าย ทุกอย่างเป็นอาจารย์เราได้ทั้งนั้น เพราะทำให้เราได้เรียนรู้อะไรมากมาย ศพทุกศพที่ดิฉันแต่งหน้าให้ก็ถือเป็นอาจารย์ เพราะเขาสอนให้เรารู้ว่า ชีวิตคนก็เท่านี้เอง หลายคนแปลกใจว่า อยู่ดี ๆ เนาวรัตน์ ยุกตะนันท์ คิดอะไรถึงไปแต่งหน้าศพ เริ่มจากมาช่วยคุณหมอดูแลคนไข้นี่ละค่ะ จากช่วยวัดความดัน พาผู้ป่วยไปเข้าห้องน้ำ ช่วยตรงนี้อยู่ 5 6 ปีก็เลื่อนขั้นขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่ง 2 3 ปีหลังเริ่มคลุกคลีอยู่กับหมอและพยาบาลมากขึ้น ก็ได้ไปเห็นการทำงานของอาจารย์หมอที่ทำการผ่าชันสูตร ซึ่งต้องแต่งหน้าให้ศพด้วย พอดีหมอเป็นผู้ชายก็จะแต่งหน้าศพไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ ดิฉันเลยอยากช่วย บวกกับที่ ดิฉันไม่ได้แต่งหน้าให้ป้าจุ๊ (จุรี โอศิริ) ตอนที่แกจากไปทั้งที่เราสนิทกันมาก เรื่องนี้ติดอยู่ในใจมาตลอด พอมีโอกาสดิฉันเลยอาสาเข้าไปแต่งหน้าศพให้ ทั้ง ๆ ที่เป็นคนกลัวผีมากนะคะ สมัยก่อนนี่อยู่คนเดียวแทบไม่ได้เลย เวลาปิดไฟนอนมืด ๆ ก็มักจะจินตนาการไปว่าเห็นคนมาแอบมอง แต่ในเมื่ออาสาแล้วก็ต้องเต็มที่ แม้บางทีจะยังกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ต้องทำใจแข็ง ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด